สำหรับคนต่างด้าวที่ต้องการเข้ามาประกอบธุรกิจในไทยนั้น ต้องเป็นไปตามกฎระเบียบและข้อบังคับของพระราชบัญญัติการประกอบธุรกิจของคน ต่างด้าว พ.ศ. 2542 ซึ่งมีหน่วยงานหลักที่ดูแลให้เป็นไปตามกฎหมายนี้ คือ กรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์ และ จากที่กล่าวข้างต้นความหมายของ “คนต่างด้าว”  ตามกฎหมายนี้ นอกจากจะครอบคลุม “บุคคลธรรมดาซึ่งไม่มีสัญชาติไทย” แล้วยังครอบคลุม ถึงนิติบุคคลซึ่งไม่ได้จดทะเบียนในประเทศไทย และนิติบุคคลซึ่งจดทะเบียนในประเทศไทยที่มีหลักการพิจารณาความเป็นคน ต่างด้าวจากสัดส่วนการถือหุ้นต่อการลงทุนตั้งแต่กึ่งหนึ่งขึ้นไป

         สำหรับการประกอบธุรกิจของคนต่างด้าวที่ไม่สามารถกระทำได้ในไทย หรือธุรกิจที่ต้องได้รับอนุญาตจากรัฐมนตรีโดยการอนุมัติของคณะรัฐมนตรี หรือธุรกิจที่ต้องได้รับอนุญาตจากอธิบดีโดยความเห็นชอบของคณะกรรมการการ ประกอบธุรกิจของคนต่างด้าว สามารถแบ่งออกได้เป็น 3 กลุ่ม ตามบัญชีท้าย ดังนี้

         1) บัญชีที่ 1 ธุรกิจที่ไม่อนุญาตให้คนต่างด้าวประกอบกิจการด้วยเหตุผลพิเศษ เช่น การทำกิจการหนังสือพิมพ์หรือทำกิจการสถานีวิทยุกระจายเสียงหรือวิทยุ โทรทัศน์ การทำนา ทำไร่ หรือทำสวน การทำป่าไม้และการแปรรูปไม้จากป่าธรรมชาติ และ การค้าที่ดิน

         2) บัญชีที่ 2 ธุรกิจที่คนต่างด้าวสามารถทำได้เมื่อได้รับอนุญาตจากรัฐมนตรีว่าการกระทรวง พาณิชย์โดยการอนุมัติของคณะรัฐมนตรี ซึ่งประกอบไปด้วย 3 หมวดใหญ่  ได้แก่

                      (1) หมวดธุรกิจที่เกี่ยวกับความปลอดภัยหรือความมั่นคงของประเทศ เช่น การผลิต การจำหน่าย และการซ่อมบำรุงอาวุธปืน หรืออาวุธยุทโธปกรณ์ เป็นต้น 
                      (2) หมวดธุรกิจที่มีผลกระทบต่อศิลปวัฒธรรม จารีประเพณี และหัตถกรรมพื้นบ้าน เช่น การค้าของเก่า หรือศิลปวัตถุ การผลิตเครื่องไม้แกะสลัก การเลี้ยงไหม การผลิตเครื่องทอง เครื่องเงิน เครื่องถม การผลิตถ้วยชามหรือเครื่องปั้นดินเผาที่เป็นศิลปวัฒนธรรมไทย เป็นต้น และ 
                      (3) หมวดธุรกิจที่มีผลกระทบต่อทรัพยากรธรรมชาติหรือสิ่งแวดล้อม เช่น การผลิตน้ำตาลจากอ้อย การทำนาเกลือ การทำเหมือง การแปรรูปไม้เพื่อทำเครื่องเรือนและเครื่องใช้สอย เป็นต้น

         3) บัญชีที่ 3 ธุรกิจที่คนต่างด้าวสามารถทำได้เมื่อได้รับอนุญาตจากอธิบดีกรมพัฒนาธุรกิจ การค้าโดยความเห็นชอบของคณะกรรมการการประกอบธุรกิจของคนต่างด้าว   ซึ่งเป็นธุรกิจที่คนไทยยังไม่มีความพร้อมที่จะ แข่งขันในการประกอบกิจการกับคนต่างด้าว เช่น การสีข้าว และการผลิตแป้งจากข้าวหรือพืชไร่ การทำป่าไม้จากป่าปลูก การผลิตปูนขาว การทำกิจการบริการทางบัญชี การทำกิจการบริการทางกฎหมาย การทำกิจการบริการทางสถาปัตยกรรม การทำกิจการบริการทางวิศวกรรม เป็นต้น

           เมื่อวันที่ 9 มกราคม 2550 ที่ผ่านมาคณะรัฐมนตรีได้มีมติเห็นชอบการแก้ไขปรับปรุงพระราชบัญญัติฯ ซึ่งเป็นที่กล่าวถึงอย่างกว้างขวาง2 การแก้ไขมีสาระสำคัญ คือ

           1) การเพิ่มเติมนิยาม  “คนต่างด้าว” โดยเพิ่มการพิจารณาสิทธิการออกเสียง (voting rights) ของคนต่างด้าวด้วย ซึ่งในปัจจุบันอนุญาตให้คนต่างด้าวที่มีสัดส่วนการถือหุ้นน้อยสามารถมีสิทธิ ออกเสียงข้างมาก โดยผ่านการถือหุ้นบุริมสิทธิ การแก้ไขปรับปรุงกฎหมายจะมีผลให้นิติบุคคลใดที่แม้จะมีคนต่างด้าวถือหุ้นต่อ การลงทุนน้อยกว่าร้อยละ 50 แต่คนต่างด้าวมีสิทธิออกเสียงตั้งแต่กึ่งหนึ่งขึ้นไป ก็จะถือว่านิติบุคคลนั้นเป็นคนต่างด้าว 

           2) การเพิ่มบทกำหนดโทษในเรื่องโทษปรับให้สูงขึ้นและกำหนดระยะเวลาผ่อนปรนให้ผู้กระทำผิดปรับตัว และ 

           3) การปรับปรุงบัญชีที่ 3 โดยกำหนดให้ธุรกิจค้าส่งและค้าปลีกทั้งขนาดเล็กและขนาดใหญ่ต้องขออนุญาตทุก ราย และยกเลิกการควบคุมธุรกิจที่มีกฎหมายเฉพาะหรือหน่วยงานอื่นดูแลอยู่แล้ว เช่น ธุรกิจซื้อขายสินค้าเกษตรล่วงหน้าเฉพาะที่ไม่มีการส่งมอบสินค้า ธุรกิจธนาคารพาณิชย์ ธุรกิจเงินทุน และธุรกิจเครดิตฟองซิเอร์

จากเวปไซต์สรรพากรสาสน์
สมัครสมาชิกสรรพากรสาสน์ได้ที่ http://www.sanpakornsarn.com/