ถูก ทุบเกลี้ยงกลายเป็นลานโล่งๆร้อนๆ พวกร้านค้ารอบๆ ตลาดที่เคยมีธุรกิจเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับตลาดอย่างเช่น ร้านน้ำแข็งโม่ ร้านโชห่วยที่ขายข้าวสาร ถุงพลาสติก ถ่าน นั้นดูหงอยๆ

ผมว่าพวกที่เสียโอกาสมากที่สุด น่าจะเป็นพวกรปภ.ที่อยู่แถวหน้าตลาด ซึ่งมีหน้าที่คอยจัดรถเข้าจอดในช่องและจอดซ้อนคัน เวลาเข็นให้คันหนึ่งจอด คันหนึ่งออก ต้องได้แล้ว 5-10 บาท ยิ่งเป็นเจ้าประจำคุ้นหน้าปิดเปิดประตูรถให้ วันหนึ่งก็ต้องได้แล้วหลายตังค์เหมือนกัน

สำหรับร้านของกินที่เห็นๆ มีร้านขายบ๊ะจ่างอยู่สองร้าน ก็ไม่รู้ยังขายดีอยู่หรือเปล่า สำหรับเหตุผลที่ผมยังไปตรงตลาดสามย่านเก่านั้นเพราะยังไปกินกวยจั๊บน้ำใส สุกี้แห้งสุกี้น้ำ และข้าวหมูแดง ซึ่งยังอยู่ตรงหน้าที่เคยเป็นตลาดสามย่านเก่า และเมื่อกินเสร็จแล้วก็ค่อยไปซื้อของที่ตลาดสามย่านแห่งใหม่

ตลาดสามย่านแห่งใหม่นั้นทันสมัยโล่ง สะอาด เป็นระเบียบ แต่มีส่วนที่เหมือนกับตลาดเก่าคือต้องลุ้นที่จอดรถ ถึงตอนนี้มีอาคารจอดรถเปิดใหม่ใกล้ๆ กันแล้ว ก็ยังไม่ค่อยมีใครใช้ ยังชอบที่จะวิ่งหาที่จอดตรงข้างตลาด อันนั้นเป็นเรื่องธรรมดา เพราะคนไทยเป็นโรคขี้เกียจเดินขอจอดรถปุ๊บแล้วถึงที่เลย นั่นแหละของชอบ อันนี้ผมไม่ว่าใคร ว่าตัวผมเองครับ

การไปตลาดสามย่านใหม่นี่ ก็ต้องรู้ตัวเองว่าอยากได้อะไร เพราะเขาจะไม่มีทุกอย่างตามที่ต้องการเสมอไป และต้องทำใจว่าราคาจะแพงกว่าตลาดอื่นๆ อยู่บ้าง แต่ก็ต้องยอม อย่างจะซื้อผักเมืองหนาว พวกต้นกระเทียม เซอลารี พริกยักษ์ ขืนไปถึงอ.ต.ก.หรือปากคลองตลาดค่าน้ำมันรถกินตาย จะซื้อปลาน้ำดอกไม้ ปลาจะละเม็ด ปลากะพง ปลาอินทรี ปลาแซลมอน หรือเต๋าเต้ย กุ้งแชบ๊วย ต้องซื้อตลาดสามย่านใหม่ ของเขาคัดคุณภาพหน่อย

เคยจะลองไปซื้อปลากะพงที่ตลาดคลองเตย ดูตาปลากับดูเหงือกปลาแล้ว ซื้อไม่ลง นอกเสียว่าจะซื้อปลานิล ปลาทับทิม ปลาไหล กบ ซื้อผักพื้นบ้าน เช่น ผักไผ่ ผักติ้ว ผักชีล้อม ผักชีลาว น้ำเต้า กระเจี๊ยบ หรือมะพร้าวขูดแล้วคั้นสำเร็จ หรือแม้กระทั่งเครื่องแกงสำเร็จรูป เขียงเนื้อสดก็ต้องซื้อที่ตลาดคลองเตย ที่ตลาดสามย่านเขาไม่มี

ก็ต้องไปหลายครั้งหน่อยครับถึงจำได้ ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องจำตลาดไหนๆ ว่ามีอะไรบ้าง และวิธีซื้อต้องใช้วิธีซื้อกันเป็นเจ้าประจำ โดยเฉพาะผักซึ่งต้องซื้อบ่อยๆ ที่ต้องผูกมิตรเป็นเจ้าประจำไว้เพราะบางทีอยากได้อะไรนิดเดียวเขาก็แบ่งขาย ให้ หรือบางทีเขาไม่มีก็วิ่งไปเอาจากเจ้าอื่นมาให้ เรียกว่าซื้อกันบ่อยๆ ก็พูดกันง่ายขึ้น แพงนิดแพงหน่อยก็หยวนๆ

ผมนั้นมีเจ้าประจำทั้งขายผักและของโชห่วย คือพวกของแห้งและเครื่องปรุงครับ ของพวกนี้ใช้บ่อย ก็แนะนำเสียเลยว่า จะมีร้านอยู่ทางซ้ายมือ สุดด้านหน้าตลาด (ผมจะเข้าทางด้านหลังที่เป็นสนามกีฬา จุฬาฯ ) เป็นร้านสองห้องติดกัน

ผมเรียกเจ้าของคนขายว่า “เถ้าแก่” อัธยาศัยดีด้วย อยากได้พวกกาแฟ ขนมปังกรอบ เครื่องกระป๋องของจีนมีทุกอย่าง เคยอยากได้ ซอสแม็กกี้ของสวิสแท้ก็มี

ที่สำคัญคือพวกซีอิ๊วและเต้าหู้ยี้ครับ ผมรู้จักซีอิ๊วขาวตรานกกระเรียนทอง ก็เพราะเถ้าแก่นี่แหละเป็นคนแนะนำ พอใช้ยี่ห้อนี้แล้ว ลืมยี่ห้ออื่นไปเลย

เคยอยากได้น้ำส้มสายชูหมักก็สั่งเถ้าแก่ไว้ ไปวันหลังไปเอา เดี๋ยวนี้น้ำส้มสายชูหมักนี่หายากเย็นจริงๆ เมื่อก่อนตามห้างยังพอมี เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว จะมีก็เป็นน้ำส้มสายชูหมักจากแอปเปิลของนอก ก็แพงเอาเรื่องเหมือนกัน

ผมไม่ค่อยชอบน้ำส้มสายชูกลั่น ถึงจะเปรี้ยวสะใจก็ตาม ยังชอบเปรี้ยวแบบหมักมากกว่า แล้วก็เป็นธรรมชาติมากกว่าด้วย

การซื้ออะไรที่เป็นเจ้าประจำนั้น จะมีการเจรจาครับ บางทีไม่ซื้อหาก็คุยกันได้ อย่างที่ตลาดสามย่านนี่ มีขนมกุยช่ายอร่อย มีตั้งหลายไส้ ไส้หน่อไม้ ไส้เผือก ซึ่งมีอยู่สองเจ้าอยู่ติดกัน ทุกวันจะมีคนเข้าคิวกันเยอะมาก

ผมเคยถามว่า เถ้าแก่ว่าเจ้าไหนอร่อยกว่ากัน สรุปเหมือนกันครับ เขาเป็นญาติกันฝีมือไม่ต่างกัน คนกินเจ้าไหนก็ซื้อเจ้านั้น แล้วลูกค้าเขาเยอะทั้งสองเจ้า คิวเลยยาวทั้งคู่ บางทีตั้งใจจะซื้อเจอคิวเข้าก็ถอยคอยไม่ไหว ที่จะได้เลยก็มีขนมผักกาดที่อยู่เยื้องๆ กับเจ้าขนมกุยช่าย ใช้ได้เหมือนกัน

ถึงชั้น 2 ของตลาดสามย่านแห่งใหม่นี้จะเป็นร้านของกิน ซึ่งมีทั้งอาหารตามสั่ง อาหารฝรั่ง และอาหารทะเล ซึ่งที่นั่งกินก็โล่ง สะอาดน่านั่ง แต่ผมไม่ค่อยชอบกินที่นี่ เพราะอาหารฝรั่งไม่ใช่แบบที่ผมชอบ ถึงจะมีมากมายและราคาไม่แพงก็ตาม อาหารตามสั่งก็เบื่อ ส่วนอาหารทะเลที่ต้องกินเป็นเรื่องเป็นราว ก็เกิดมีร้านประจำตรงหลังสนามกีฬาแห่งชาติอยู่แล้ว ก็เลยเป็นเหตุผลที่ไม่กินอาหารบนชั้น 2 ของตลาดสามย่าน

ก็มีบ้างที่เมื่อไปที่ตลาดนี้แล้ว แล้วเดินตรงเลยผ่านหน้าที่ว่าการอำเภอปทุมวันออกไปถึงถนนพระราม 4 ตรงนั้นมีร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อรสเด็ด อร่อยใช้ได้เหมือนกัน เสียอย่างเดียวจากตลาดสามย่านมาถึงถนนพระราม 4 นี่เดินไกลเหมือนกัน

ก็นี่แหละครับของกินตรงตลาดสามย่านเก่า และในตลาดสามย่านใหม่ แค่แถวนี้ก็พอมีกิน มีให้ซื้อแล้วครับ