จากประชาชาติธุรกิจ

หลัง จากที่ศาลแพ่งมีคำพิพากษาเมื่อวันที่ 24 กันยายน ให้นิติกรรมซื้อขายที่ดิน ถนนรัชดาภิเษก แขวงและเขตห้วยขวาง กทม.  ระหว่างกองทุนเพื่อการฟื้นฟูและพัฒนาระบบสถาบันการเงินและคุณหญิงพจมาน ชินวัตร (ณ ป้อมเพ็ชร)ภรรยาอดีตนายกรัฐมนตรี เป็นโมฆะ   ผลตามกฎหมาย เมื่อนิติกรรมเป็นโมฆะ   ก็ต้องเพิกถอน การจดทะเบียน นิติกรรมการดังกล่าว  โดยทั้งคู่ จะต้องกลับคืนสู่สภาพเดิมทั้งสองฝ่าย   คุณหญิงพจมาน ต้องคืนที่ดินทั้ง 4 แปลง คืนให้แก่กองทุนฟื้นฟูฯ  ขณะที่ กองทุนฯ ก็ต้องคืนเงิน  772 ล้านบาท คืนให้แก่คุณหญิงพจมาน  

แต่ประเด็นคือ  กองทุนฯ จะต้องคืนเงินต้นพร้อมดอกเบี้ย   ดอกเบี้ยร้อยละ 7.5 ต่อปี นับจากวันที่ 25 พฤศจิกายน 2552  จนถึงวันที่ 23 กันยายน  2553 คำนวณแล้ว 303 วัน เบ็ดเสร็จแล้ว  ต้องจ่าย ดอกเบี้ย 7.5 %  ในจำนวนวัน   303  วัน  รวมแล้ว  48,064,931.51 บาท หรือคิดเป็นดอกเบี้ยวันละ 156,630.14 บาท      

ปัญหาคือ ทำไมดอกเบี้ย ต้อง 7.5 %   ขณะที่ดอกเบี้ยในท้องตลาดต่ำติดดิน 
ถ้านำเงินจำนวนเดียวกันคือ 772 ล้านบาท ไปฝากธนาคารแบบเงินฝากประจำจะได้รับดอกเบี้ยเงินฝากเฉลี่ย 1.50%ต่อปี จะได้รับดอกเบี้ย(รวม303วัน)  9,612,986.30บาท หรือถ้านำเงิน 772 ล้านบาท ไปฝากธนาคารพาณิชย์แบบเงินฝากออมทรัพย์จะได้รับดอกเบี้ยเฉลี่ย 0.50%ต่อปี รวม303วันจ ะได้รับดอกเบี้ยเพียงแค่ 3,204,328.77ล้านบาทเท่านั้น   ส่วนต่าง ดอกเบี้ย 7.5 %  จำนวน  48 ล้าน กับฝากประจำ ได้แค่  9.6 ล้าน หรือ ฝากออมทรัพย์ได้แค่ 3.2 ล้าน      

ในช่วงเวลา 303  วัน ที่เงินอยู่ในบัญชีกองทุนฟื้นฟูฯ   ต่อให้กองทุนฟื้นฟูฯเอาเงินไปหาประโยชน์อย่างไรก็ไม่ได้ ดอกเบี้ย ถึง 48 ล้าน    

ประเด็นไม่ใช่เรื่อง คุณหญิงอ้อ ได้กำไร  เพราะคุณหญิงอ้อเอาเงิน 772 ล้านไปลงทุน เธอย่อมได้มากกว่า 48 ล้านหลายเท่า เพราะเธอคือนักลงทุนที่มีศักยภาพสูงสุด  

แต่ปัญหาคือ กฎหมายไทย ล้าสมัย นั่นเอง  เมื่อกฎหมายล้าสมัย ศาลก็ต้องใช้เครื่องมือล้าสมัย  

ท้ายที่สุด  ดอกเบี้ย 48 ล้านที่กองทุนฟื้นฟู ฯ จ่ายให้คุณหญิงอ้อ  ก็ต้องเอามาจากภาษีของประชาชนตาดำๆ นั่นเอง   ขณะที่ กองทุนฟื้นฟูฯ กำลังรูดม่านปิดฉาก ในปีหน้า  ฉะนั้นที่ดิน 4 แปลงนี้จะต้องเอามาเปิดประมูลขายในเร็ววัน อาจได้ราคาไม่ดี   คนไทย จะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น  ถ้าการขายรอบใหม่ ได้เงินไม่ถึง 772 ล้านบาท    เพราะยักษ์ใหญ่ในวงการพัฒนาที่ดินล้วนคนกันเองทั้งนั้น    ประเด็นใหญ่ที่น่าคิดก็คือ ทำไมต้องสั่งจ่ายดอกเบี้ย 7.5 %  ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ศาล  เพราะศาลจ่ายให้ตามกฎหมาย  

กฎหมายที่ว่าก็คือ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์  มาตรา 7  ที่บัญญัติว่า  ถ้าจะต้องเสียดอกเบี้ยแก่กันและมิได้กำหนดดอกเบี้ยไว้โดยนิติกรรมหรือโดยบท บัญญัติกฎหมายอันชัดแจ้ง ให้ใช้อัตราดอกเบี้ยร้อยละ 7.5 ต่อปี
ข้อวิจารณ์คือ ดอกเบี้ย 7.5 %  หากมองแง่เศรษฐศาสตร์ไม่ได้สะท้อนอะไรเลย   จริงๆ แล้ว อัตราดอกเบี้ยควรสะท้อนภาวะเศรษฐกิจที่แท้จริงในแต่ละช่วงเวลา  

ถ้าเศรษฐกิจดี ดอกเบี้ยก็ต้องสูง ถ้าเศรษฐกิจแย่ ดอกเบี้ยก็ต้องต่ำ  

ไม่ใช่ เศรษฐกิจดี เศรษฐกิจแย่ก็ 7.5 %    อย่างนี้ไม่ถูกต้องแน่นอน  

ข้อเสนอคือ ถึงเวลาแก้ไขกฎหมายหรือยัง  ? เพื่อให้ศาลไทยมีเครื่องมือที่ทันสมัย มีเหตุมีผล  สอดคล้องกับความเป็นจริง  

ไม่ใช่ เอะอะ อะไรก็ 7.5 %    

  ขุนสำราญภักดี
28 กันยายน 2553